Getuigenis 2
“Nadien vraag je je af hoe het zover is kunnen komen. Maar het is een geleidelijk proces waarin je steeds vaster komt te zitten.”
Isolatie en geweld
Het geweld begon heel vroeg in mijn huwelijk. Mondjesmaat, bijna onzichtbaar nog. Hij isoleerde me van mensen die me vertrouwd waren, maakte hen zwart en zette me tegen hen op. Later kwamen de verwijten, bedreigingen en slagen. En dat ging onvoorstelbaar ver. Hij sloeg me zelfs wanneer ik een glas verkeerd op tafel zette. Toen ik zwanger was van mijn jongste zoon sloeg hij me zo hard en stampte me in de buik waardoor ik even het bewustzijn verloor. Ik smeekte hem te stoppen, voor dat ongeboren kindje in mijn buik en mijn andere kind achter mijn rug. Hij ging gewoon voort.
Zelfbeeld onder 0
Ontelbare keren prentte hij het me in: ‘Je bent lui en dom en niemand vindt jou de moeite waard.’ Als je dat vaak genoeg hoort, ga je het geloven. Al snel dacht ik: ik heb iets verkeerd gedaan, daarom wordt hij kwaad. Maar hoe hard ik ook probeerde goed te doen en zijn agressie te voorkomen, hij reageerde met geweld. Steeds banger werd ik dat er erge dingen zouden gebeuren, met mezelf of met de kinderen.
Foltering
Ik moest het huishouden doen met rugzakken vol gewichten. Het begon met 20 kg, maar uiteindelijk droeg ik 60 kg op mijn rug. Zoveel weeg ik zelf. En dan moest ik 100 keer heen en weer lopen in huis. Ik bezweek onder het gewicht, kon nauwelijks nog ademen en viel op de grond. Hij wou me laten voelen hoe het was om meer dan 120 kg te wegen, net als hij. En hij wou dat ik hem nooit meer zou vragen te helpen in het huishouden.
Keerpunt
Wat ik ook deed, hij vond altijd wel een andere reden om zijn agressie op me uit te werken. Mijn zelfvertrouwen raakte totaal ondermijnd. Op een dag zette hij me letterlijk het mes op de keel. Toen begon ik te begrijpen dat de mishandeling die ik al 11 jaar onderging niet terecht én niet mijn schuld was. Pas in de therapie na mijn scheiding leerde ik opnieuw dat ik een eigen mening mocht hebben. Stapje voor stapje gaf ik het verleden een plaats en keek uit naar de toekomst. De littekens zullen altijd blijven, maar ik voel me steeds sterker om ook met de moeilijke momenten om te gaan. Mijn ex nam me 11 jaar van mijn leven af. Maar de rest is van mij.
Kinderbescherming
Jarenlang waren de kinderen getuige van het geweld. Dat had een enorme impact op hun ontwikkeling. Ook zij hebben een moeizaam herstel achter de rug. In de literatuur lees je dat als kind getuige zijn van geweld gelijk staat aan kindermishandeling. Ik begrijp niet waarom de rechtbank daar geen rekening mee houdt: ze verplicht me de kinderen naar hun vader te laten gaan. Terwijl ik weet hoe gevaarlijk en instabiel hij is. Ik doe alles wat binnen mijn mogelijkheden ligt om mijn kinderen te beschermen tegen hun agressieve vader. Maar ik sta er alleen voor.